Introverte, bijna verstilde muziek, daar gaat het hierom, niet ongebruikelijk bij dit label. Er zijn natuurlijk voor- en tegenstanders van deze muziek. Er zijn ECM cd’s die meer naar New Age neigen dan naar jazz, maar er zijn ook prima jazzcd’s op ECM, dat heeft alles te maken met de intentie van de artiesten, hoewel producer Manfred Eicher bepaald wel een voorkeur heeft voor zweverige muziek. De Noorse trompettist Arve Henriksen en de Nederlandse pianist Harmen Fraanje weven hier een waar spinnenweb van fraaie sfeervolle klanken aan elkaar. Er staan 10 composities op dit album, alle composities zijn geschreven door het duo behalve “Redream”, “Touch of time” en “What all this is” van Harmen Fraanje.

Het album opent met “Melancholia” dat volstrekt beantwoord aan de titel met voortkruipende melancholische klanken. In “The beauty of Sundays” is het al niet anders, fluisterzacht pianospel waar de ijle trompetklanken van Arve omheen cirkelen, zijn trompet geluid doet denken aan dat van de Japanse shakuchi, een soort blokfluit. In “Redream” slaat de verveling toe door het geknepen geluid van Henriksen, gelukkig is er nog het sfeervolle pianospel van Fraanje zoals goed te horen in “The dark light”. Ook in “What all this is” valt er veel te genieten van het fluweel zachte pianospel van Fraanje. In “Mirror images” schakelt Henriksen ook nog de totaal overbodige elektronica in, een nieuwe mode in veel hedendaagse jazz die mij absoluut niet kan bekoren. Ook in “Winter haze” volop elektronische geluiden en geen trompet, ik had graag een lovende recensie geschreven maar dan zou ik liegen, er zullen beslist luisteraars zijn die hiervan houden, anders zou ECM niet (meer) bestaan.

Jan van Leersum.